لو رفتن حضور سه تفنگدار در جشنواره چهل و سوم فیلم فجر

جشنواره فیلم فجر تمام شد. امسال بعد چند سال که خود خواسته به جشنواره فیلم نرفتم و خود خواسته هم به دیدن فیلم ها اقدام کردم.
مثل سال‌های گذشته بدون اینکه بدونم سانس بعدی چیه و کی ساخته و سابقه اش چیه و وقتی تبلیغات زجر و ملال آور تبلیغ کلاه ایمنی شروع می شود و با تیرز حال خوب کن سیمرغ یا خروس را نمایش می دهد. کمی در صندلی چرم دار بد قواره برج میلاد جا به جا میشم و ذهن را آماده  یک اثر جدید می کنم. تیتراژ شروع فیلم و خودم را به رویا می سپارم. همچنان از فیلم هایی که استارت خوب بودن فیلم را می زند. چند دقیقه بعد دلم قلنج می کند و کمی تپش قلب لذت بخش مثل آفتاب صبحگاهی روحت را جلا می دهد. گاهی هم هنگام دیدن فیلم به دور اطراف با دور تند نظری می اندازم و متوجه می شوم که اونقدری که تو با فیلم ارتباط گرفته ای دیگران نگرفته اند. بعضی ها توی چرتند و بعضی هم اسیر دنیای مجازی و تعدادی هم مثل من مسخ تصاویر شده اند.
تیتراژ پایانی که تمام می شود و نشستن روی صندلی نا سینما بلند می شویم. برای پذیرایی به سالن پذیرایی می رویم و گپ وگفت با دوستان و از فیلمی که خوشت اومده، حمله ور می شوند. همچنان چای می نوشی و حرف ها را گوش می کنی اما قبول نداری و آخر سر زبان باز می کنی و برداشت های خود و سازنده را بازگو می کنی و دوستان هم کمی عقب نشینی می کنند و به حرفایت فکر می کنند.
دیگه ادامه نمی دهی و تک وتوک هم می گویند که تو دل رحم هستی اصلا نقد را دوست نداری و عیب های فیلم را نادیده می گیری و می گویم که ما یک ساعت و نیم وقت گذاشتیم و اثری را دیدیم، اما سازندگان یک سال ونیم وقت گذاشتند و تمام جزئیات فکر شده را به خورد ما می دهند و ما هم از زاویه دید سازندگان هم اگه نگاه بکنیم به فهمیدن فیلم کمک شایانی می کند و مثل همیشه با این گفته حرف مان تمام می شود. فیلمساز فیلم خودش را می سازد و ما هم برداشت  خودمان را داریم نقطه سرخط.
حالا ده روز زندگی فشرده با طعم فیلم های خوب بد و زشت سر می کنیم. به اندازه تمام سال می خندیم.‌ به انداره همه سال غر می زنیم. به انداره همه سال قربون و صدقه هم می رویم.به انداره همه سال رفاقت پایداری مان را جشن می گیریم. ما سه تفنگ دار حسن لطفی و محمد شریعت پناه بیش از پانزده سالی هست که دورهم فیلم می ببینیم. صندلی برای هم در سالن نمایش نگه  می داریم.فیش پذیرایی و گردش دور لابی برج با همدیگر طی می کنیم.
مهمترین ویژگی مان در رفاقت ؛ یک دل، همراه و همدم  هستیم.

یادداشت از ذبیح اله رحمانی